W sobotnie popołudnie siedziałam na parapecie, opierając się o purpurową poduszkę. Przykryta moim ukochanym szarym kocem, oglądałam piękną jesień za oknem.

Na dworze wiał lekki wiatr, a liście w odcieniach pomarańczy spadały przykrywając ziemię i tworząc zaspy. Obserwując ten widok, poczułam jak coś wskakuje na moje kolana. Była to Nigrum. Mój kochany kot. Czarny jak smoła, o gęstym futrze. Mały grubasek popatrzył na mnie. Spojrzałam na niego i się uśmiechnęłam. Pogłaskałam go po główce, a on zamruczał. Nagle mama weszła do pokoju.

– Skarbie, przyniosłam ci herbatę – powiedziała i podała mi ją.

– Dziękuję – odpowiedziałam. Potem pocałowała mnie w czoło i wyszła z pomieszczenia.

Wzięłam łyk picia. Ciecz przyjemnie rozlała się w moich ustach. Wpatrywałam się w niezwykłą przyrodę na dworze. Do pełni szczęścia brakowało mi tylko mojej ukochanej książki „Dary Anioła’’. Sięgnęłam po nią i zaczęłam ją pochłaniać. Tak zagłębiłam się w lekturze, że zapomniałam o bożym świecie. Przypomniałam sobie o nim, kiedy zadzwonił telefon. Pomyślałam, że muszę jak najszybciej zamówić kolejną część. Nie wytrzymam. Chciałabym się dowiedzieć, czy Clary i Jace są rodzeństwem i co będzie dalej z Alec’em i Izabell…

Magdalena, kl. VII